بُشر حافی در زمان امام موسی کاظم علیه السلام زندگی می کرد. خانه ی او محلِّ تمجمّع و رفت و آمد اراذل و اوباش بود. همیشه صدای لهو و لعب و موسیقی از بیرون خانه به گوش می رسید و مومنین را آزار می داد.
روزی امام هفتم علیه السلام در حال عبور از مقابل منزل او بودند.
صدای موسقی را شنیدند.
اتفاقا همان موقع،خدمتکار بُشر حافی برای کاری به درب منزل آمد.
حضرت موسی بن جعفر علیه السلام از فرصت استفاده کردند و پرسیدند: این خانه متعلّق به آزاد است یا بنده؟
گفت: آزاد است.
فرمودند: آزاد است که چنین می کند و الّا اگر بنده خدا بود، خانه ی او چنین نبود.
همین جمله را فرمودند و رفتند.
خدمتکار به داخل خانه برگشت و ماجرا را برای بُشر حافی شرح داد.
فرمایش امام هفتم علیه السلام، مانند جرقّه ای در وجود بُشر، سراسر وجود او را مشتعل کرد. او را به مقامی رساند که نه فقط از اولیاء الله شد، بلکه از او خرق عادت نقل کرده اند.
بُشر حافی در اثر تذکر امام زمان خویش بیدار شد و در راه افتاد و راه را ادامه داد تا به مقصد رسید.1
من نیز...
1. منهاج الکرامه، ص19
وخدایی که دراین نزدیکیست
