نخ تسبیخ پاره شد!

فرمودند: "اذکروا موتاکم بالخیر" لذا از همان اولین ساعاتی که خبر فوت مرحوم هاشمی رفسنجانی در رسانه ها منتشر شد، برخی رسانه ها و مخصوصا صدا و سیما شروع به ذکر یاد و خاطرات خیر و نیک مرحوم هاشمی پرداختند! و گاهی آنقدر آتش این ذکر خیر زیاد می شد که شک می کردیم، او هاشمی رفسنجانی بود یا قدیسه ای که تاکنون پشت پرده پنهان مانده بود!؟

برخی گمان کرده بودند که صدا و سیما دارد بر اساس این سیاست بنی امیه ای عمل می کند! که بعد از مرگ معاویه در جامعه ی اسلامی رواج پیدا کرد؛ که شهید مطهری می فرمایند: "اسم این حرف را باید بگذاریم «فلسفه معاویه‏اى» که هر که هر کاری کرد، همینکه رفت بگوییم پرونده‏اش بسته شد. چرا بسته شد؟! اتفاقاً باید پرونده آنها باز باشد؛ یعنى افرادى که در سرنوشت آینده مؤثرند باید جامعه پرونده آنها را باز نگه دارد، خوبان را تحسین کند و بدها را مشمول ملعنت و نفرت و قضاوت قرار دهد."

فتنه "1288"

و اما فتنه از ماده ی "فِ ت نِ" میباشد؛ که وقتی به فرهنگ های لغت سَرَک میکشیم آنرا به آشوب، بلوا، جنجال، آفت و بلا معنی شده است. در برخی هم به آزمون و آزمودن و امتحان معنی شده است.

 

اما آنچه در ذهن من و شما از فتنه نقش میبندد این است که گروه یا حزب یا جناحی در یک کشور و نظام و حکومت که با سیاست های ریز و کلان آن مخالف هستند، دست به آشوب و بلوا میزنند؛ البته نه صرفاً آشوب و بلوا؛ بلکه آشوب میکنند با هدف سد راه شدن برای حرکت آن حکومت؛ یا ایجاد خلل در حرکت و اهداف آن نظام؛ و یا ایجاد تغییر در مسیر حرکت و یا حتی براندازی آن نظام و حکومت...

بلاخره تا هر جا و هر مرحله ای که توان شان اقتضا کند پیش می روند!

مثلاً ذهنمان می رود به سال 88 (همان 1388) که گروهی از مخالفین و فریب خوردگان نظام اسلامی ایران، دست به آشوب و بلوا زدند! به بهانه ی انتخابات و با همان اهداف شومی که گفته شد؛ که البته توانشان تا حد ایجاد خلل در حرکت این نظام بود.

اگر کمی بیشتر به ذهنمان فشار بیاوریم و کمی دورتر را نگاه کنیم به ده سال قبل تر روانه میشویم یعنی سال 78 و فتنه و مسائل پیچیده اش؛ من جمله همان قضایای کوی دانشگاه که زبان زد هم شده است اتفاقا و همگی صرفاً همین را شنیده ایم و بیش از آن را به هر دلیلی نداسته ایم هنوز!

ولی میدانیم آشوبگران آن سال هم توانشان در حد ایجاد خلل در حرکت نظام بود نه بیشتر!

 

سانتال مانتال ها

اولـــ :

روز شهادت امام هادی ^{علیه السلام} است. آمده ای به میدان آستانه که چند قدمی با دسته های عزاداری همراه شوی.

باد و هوای بارانی کم کم دارد جانشین نسیم ملایم و هوای آفتابی می شود.

تو نیز همچنان با دسته ی عزاداری همراهی میکنی.

کمی آن طرف تر اما...

دخترکی را میبینی، به ظاهر چادری(!) و یک آرایش ملایمی هم ... چمانش هم پر از اشک و با دسته ی عزا همراهی میکند و به سینه میزند...

و حال؛ باد کمی تند تر شده! و اینبار چادر دخترک هم با باد همراه شده در آسمان و رقصش را به نمایش می گذارد.

بگذریم...

 

چشم انداز

دیشب بود

آری دیشب!

یکی آن طرف خط و دیگری این طرف خط با فرسخ ها فاصله از هم

از چشم اندازه صد ساله مان می گفتیم! یعنی سال 1500 و آن حوالی اش...

از درس می گفتیم و کار

از زندگی می گفتیم و بچه ها و نوه ها و نتیجه ها حتی...!

از آقا داماد می گفتیم و از عروس خانم...!

  

شیخ ها و سید ها

یا هو عدلا یا یحیف...

 

مردم ما، خواص و خبرگان را همین جاها شناسایی می‌کنند و به ثبت می‌رسانند که خمینیون و خبره‌های خط خمینی و خامنه‌ای چه کسانی هستند؟؟؟

امثال ابراهیم زکزاکی‌ها که با همه هزینه‌ها، تصویر خمینی و خامنه‌ای پرچم هویت آنان است و جمعیت شیعه را در پرجمعیت‌ترین کشور آفریفا به 10 تا 15 میلیون نفر رسانده و تظاهرات باشکوه و میلیونی روز قدس را به راه می‌اندازند و برای امام حسین(ع) راهپیمایی اربعین می‌گیرند؟

یا آنان که بستری فراهم ساختند تا حرمت‌شکنان از «نه غزه نه لبنان» هم عبور کنند و پنجه به عاشورای حسینی بکشند؟! 

سرباز فراری ها

چرا خود را (همان جریان فرهنگی) به خواب زده ایم و هر از گاهی از خواب می پریم و چندتا داد بر سر برخی می زنیم و باز به خواب فرو می رویم!؟

چرا فقط مدعی شده ایم و دریغ از حتی یک عمل!؟

فکرش را بکنید، اگر نبی مکرم ص هم در آن اوضاعِ آش و لاش شبه جزیزه می خواستند اینگونه و مثل ما عمل کنند و هی داد بزنند بر سر سران و حاکمان قبایل، اصلا حکومتی به نام اسلام تشکیل میشد یا خیر!؟ دیگر به دست ما رسیدن و نرسیدنش پیش کِش!

مردان خاکستری

دولت مردان

فرزندان خمینی

طلبه باید دانش جو باشد!

کدام همت؛ کدام باکری!؟

درس مقاومت 175 دست بسته

نسلی برای ظهور

یک شعر

متولیان فرهنگی بخوانند...! (4)

ت: مــرگ خامـوش

 

همگی به این مهم واقف هستیم که تا عملکرد های نظام فرهنگی کشورمان موفق نباشد، جامعه در مسیر رشد و سازندگی حرکت صحیحی نخواهد داشت! و علت این هم مشخص است حضرت آقا فرمودند: "فرهنگ، هواست؛ اگر تمیز باشد آثاری دارد و اگر کثیف باشد آثاری دیگر"!

حال؛ بخش عمده فرهنگ عبارت است از عقاید و خصوصیات یک جامعه! یعنی رفتار ها و اخلاقیات فردی و اجتماعی در برخورد با امور.

امروز، کشور ما متناسب با پیشرفت و ریشه دواندن انقلاب در عرصه های مختلف، فرهنگ ما پیشرفتی نداشته است! نه به این معنا که کاری نشده، به این معنا که خیلی کارها باید می شد، ولی نشد!

 

حال علت چیست!؟

 

علت این است که ما فرهنگ و کار فرهنگی را برای خودمان یک جهاد تعریف نکردیم.

وقتی حضرت آقا از عنوان "قرارگاه مرکزی فرهنگ" استفاده می کنند، به این معنی است که ایشان تأکید دارند که عرصه فرهنگ یک میدان و کارزار مبارزه است.

پس چرا آنطور که باید به کار و عرصه فرهنگی پرداخته می شد، نشد و عرصه فرهنگ ما دچار مرگ خاموش شده، چند دلیل دارد:

 

 

اول اینکه؛ این جبهه ی فرهنگی برای خود یک نقشه راه جامع تعریف نکرده است. که طبق آن برنامه های کوتاه مدت و بلند مدت مشخص باشد.

 

دوم اینکه؛ به کارهای جسته و گریخته و سطحی و زودبازده بیشتر اهمیت داده که البته کم اثر است و کم عمق.

 

سوم اینکه؛ بدنه ی جبهه ی فرهنگی ما ضعیف است و اطلاعات بالا و عمیقی ندارد؛ و معمولا تحت تأثیر جو واقع می شود و هیچ گاه توان بیان استدلال و بحث را ندارد. (دقیقا مثل بحث شیعه های تندرو یا همان فرقه شیرازی)

 

چهارم اینکه؛ کارهای فرهنگی ما در دهانه خط و حزب گیر کرده است! در حالیکه مسئله فرهنگ، مسأله سیاسی چپ و راست نیست، بلکه مسئله ارزش هاست و عناصر جبهه فرهنگی خود را مشغول دعواهای خطی و حزبی کرده اند.(البته تا وقتیکه به ارزش ها ضربه ای وارد نشود.)

 

پنجم؛ مسئله خودبینی و یا خودبرتر بینی است! که موجب انزوای بسیاری از عناصر فرهنگی شده است. که این موجب ضعف جبهه خودی مقابل جبهه دشمن می گردد.

 

ششم؛ که البته مسئله ای بس فراگیر در بین فعالان عرصه فرهنگ است، عدم خودسازی اخلاقی است. که نیروی فرهنگی و جهادگر عرصه فرهنگ، پیش از برون سازی باید درون سازی داشته باشد.

این در حالیست که برای بسیاری از بچه های فرهنگی این مفهوم غلط جا افتاده است که صرف انجام یک کار فرهنگی خودش عبادت است! در حالیکه این نیز یکی از ترفندهای شیطان است.

مثال این هم واضح است؛ که نمازها بی حس و حال شده اند! و یا سحرها -البته اگر بیدار شویم- پر از خستگی و بی حالی است و توسلات هفتگی و این جور حالات معنوی بین بچه های فرهنگی کمرنگ شده است.

و یا اینکه تصمیم گرفته می شود فلان روز هفته، مثلا زیارت آل یس و توسل به امام زمان عج برگزار شود؛ از قرار همان روز یا دوستان نیستند! و یا بعد از اتمام جلسه تشریف می آورند! و اینکه در حین برگزاری جلسه بیرون از جلسه مشغول صحبت راجع به کارهای پیش رو هستند!

 

پ.ن: دوستان هم سنگری! بیایید عزم مان را راسخ کنیم؛ راسخ تر از همیشه؛ مسجد یا کانون یا پایگاه بسیج یا مجموعه ی اینجا و آنجا هم ندارد! شروع کنیم؛ هر کاری که از دستمان بر می آید؛ به صرف گفتن و خواندن اکتفا نکنیم.

یکی از دوستان، بچه های همسایه هاشون را جمع کرده بود طبقه ی پایین منزلشون و شروع به کار کرده بود با یک میز پینگ پنگ! خیلی جالب بود واسم.

 

+ +: تمام این مطالب خطاب به خودم بود؛ کسی به خودش نگیرد! و یا اینکه احساس نکین خواستم درس اخلاق بدهم!

 

 

غ.ن: (غیرت نوشت) 121 شهید آمدند تا بگویند امنیت امروز، مرهون خون ماست نه مذاکرات! نه به قدم زنی دو نفره در هوای دو نفره! نه سفر به فرانسه و لبخند زدن! پس لطفا بی غیرتی تان را به رخ ملت نکشیــد!