زنی که قطره قطره فرو می ریخت!

هو المصور

مقدمه:

طرف اول: رضوان گریه نمی کرد؛ فرو می ریخت. اشک، زیر پلک های کم خواب و خسته اش، در گودی کبود چشم هایش می نشست. اشک هایش اشک نبودند؛ خنجری بودند که بر درد های تلنبار شده اش فرود می آمدند و روح خسته و سرسختش را خراش می دادند.

طرف دوم: حمید، سنگدلانه و بی رحمانه، پسر پانزده ساله اش را تا سر حد مرگ، زیر مشت و لگد مچاله می کرد. با هر نعره ی حمید، رضوان گریه میشد و قطره قطره و بی صدا فر می ریخت. گریه اش مرور پانزه سال زندگی با رزمنده ی موج گرفته ای بود که زیر چرخ دنده های خرد کننده ی فراموشی، له می شد.

آری! حمید، شوهر و پسر عموی رضوان است که در سال 1367 در فاو شیمیایی و موجی شده.

و اما بعد...

پرسیدم:

«چرا او را ترک نمی کنی؟ مگر نمی گویی هفت سال تمام است که مادرت را به خاطر او ندیده ای؟ آرمان چه گناهی کرده که باید زیر مشت و لگد پدرش له و لورده شود؟»

سکـــوت کرد؛ عمیـــق و طولانی.

رضوان گفت: «می گویند موجی است، دیوانه است، باید ازش دور شد. باید قرص هایش را سر موقع به خوردش داد، باید دست و پایش را به تخت بست، باید با هزار بدبختی هر ما صد هزار تومان هزینه ی دارو و درمانش کرد، باید 250 هزار تومان اجاره خانه داد؛ هزینه ای که با خیاطی کردن توی خانه تهیه می شود.»

اسمش را پرسیدم...

گفت: «اسمم را می خواهی برای چه؟ بنویس زینبِ بلاکش! بنویس یک زن؛ زنی که دلش برای شوهرش می سوزد؛ زنی که نمی خواهد از شوهرش طلاق بگیرد. مگر شوهرش چه گناهی کرده؟ آدم کشته؟ چاقو کشی کرده؟ مواد فروخته؟ بابا جان! رفته جنگ، رفته جبهه، از من و شما دفاع کرده. از من و شما، از ناموس شما.»

گفت: «سه سال تمام ست که می روم فلان اداره و بر می گردم. سه سال است که به عالم و آدم می گویم شوهرم موجی است، شیمیایی است. کو گوش شنوا؟ گفتند برو مدرک بیاور. این هم مدرک. مدرک بالاتر از این که فرمانده ی گردان و فرمانده دسته اش بنویسند و امضا کنند؟ رفتم بیمارستان اهواز دنبال مدارکش، گفتند بی خود نگرد، تمام پرونده ها سوخته. گفتم بنویسید ببرم تهران. گفتند: مسئولیت دارد.»

گفت:

«چقــدر بهش گفتم برو دنبال درصـد مجروحیتت. هی خندید و گفت:

مگر من برای درصـد و سهمیه رفتم جبـهه؟ من برای مردم رفتم...

کدام مردم؟ مدمی که وقتی موج می گیردت، به جای کمک کردن، مسخره ات می کنند؟ مردمی که اصلا یادشان رفته جنـگ چی بود و جبهه کجا بود؟ کدام مردم، مرد؟! مردمی که وقتی می فهمند محتاج هستی و یک زن تنها و جوان، هزارتا پیشنهاد بی شرمانه بهت می دهند؟ می گویند این دیوانه درست بشو نیست، برو ازش جدا شو و بیا...»

گاهی پیش خدا کم می آورم. گاهی از خدا می پرسم، مگر گناه حمید و امثال حمید چیست که اینطور خودشان و خانواه شان در عذاب و عتابند؟ مگر این مرد برای مردم و مملکتش موجی نشده؟ مگر برای وطنش، برای سرزمینش اینطوری نشده؟

وطـن، وطـن، وطـن، وطـن یعنـی بغض زنی که هر شب زیر مشت و لگد شوهـر موجی اش خورد می شود و در برابر وسوسه ی طلاق، بردباری می کند. وطن یعنی التماس های زنی در برابر ساختمان بنیاد شهیـد. وطن یعنی حمید که پرونده ی مجروحیتش در بیمارستان اهواز سوخته است و حالا کسی زیر بار موجی بودنش نمی رود. وطن یعنی تاول های یک وجبی، یعنی خس خس سینه، یعنی خودسوری مجروحان جنـگی در برابر چشم مسئولان، وطن یعنی...

گفتم: «کاری از دست من ساخته نیست رضوان. من فقط می توانم بنویسم، بقیه اش با خدا.»

چیـزی نگفت و فقـط لبخنـد زد.

++ برگرفته از کتاب "زود پرستو شو بیا"؛ که در بخش یار مهربان وب معرفی شده است.

سید المغیب

سی و پنج سال است که تو را گم کرده ایم؛ و بیش از دوازده هزار و هفتصد و هشتاد روز، از روزی که رفته ای می گذرد...

کاش مردم آزده ی لیبی فراموش نکنند که ما هنوز اسیری در خاکشان داریم!

یادمان نرفته که نهم شهریور سال 57 تو ربوده شدی و تا به امروز، چشمان شیعیان لبنان برای آمدنت به انتظار نشسته اند؛ تا به امروز تمام عاشقانت و تمام آزادگان جهان منتظرند تا باز، تو چشمانشان را پُر نور کنی...

بخش هایی از دست نوشته های شهید چمران درباره ی امام موسی صدر:

به من ایراد می گیرند که چرا این همه از صدر حرف می زنم و حتی می گویند که من عاطفی هستم. در ‏حالی که اینطور نیست. با آنچه من دیده ام و با وجود خود حس کرده ام، در مقایسه با دیگران، حتی یاسر ‏عرفات، و با وجود وارد کردن این همه تهمت های ناجوانمردان به او و این همه فداکاری و ثبات و ایمانِ او ‏به راهش، دریغ است که من سکوت کنم و حرف حق را نزنم، فقط از ترس اینکه ممکن است که کسی مرا ‏عاطفی بنامد. در یک جمله بگویم، در پاکی، فداکاری، ایمان و شخصیت، بین صدر و این مدعیان رهبری که ‏من می شناسم، از آسمان تا زمین فاصله است.‏