دعایم مستجاب شد!
شنبه, ۲۰ مهر ۱۳۹۲، ۰۹:۲۰ ب.ظ
به برکت زمین سوگند
مردی می آید
با یارانی از جنس آنها
شلمچه احیا می شود
کربلای پنج جان می گیرد
کنار اروند چادر می زنیم
و با یاران امام عشق
به قلب کفر می زنیم
من اطمینان دارم دوباره شهدا را خواهم دید.
............
پ.ن1:
چه یادمان های خوبی بودند
الان بیشتر نشئه شده ام
با تمام وجود می سوزم
بدون علت...
غروب شلمچه را دیدم
آفتاب سوزان طلائیه را هم!
جای همه ی دوستان خالی بود، در دهلاویه و طلائیه و پاسگاه زید و شلمچه و اروند و هویزه...
اگر می دانستم اینقدر زود دعاهام مستجاب می شود، بیش از اینها می خواستم ازشان!
پ.ن2: چقدر بد است که کاری کنی و بعد پشیمان شوی و بعد در دلت، با خودت بگویی: خودت کردی که لعنت بر خودت باد!
"نمی از یم" هیچ گاه به نیت دل نوشته های من متولد نشد؛ چون دل نوشته هایم را در دلم می نویسم!
و گه گاهی واژه هایش سرازیر می شود؛ که می شود این! پس عذرم را بپذیرید دوستان.
انشاالله که مارو هم دعا کرده باشین...
گاهی وقتا همین دل نوشته هارو باید نوشت...
خیلی سخته نوشتنشون
ولی باید نوشت
نوشتنون اگه هیچ کاریم نکنه
حداقلش اینه که آدم خالی میشه
چون وقتی که مینویسی
اگه واقعا دل گرفته باشه
باهاش گریه میکنیم
بعدش سبک میشیم
سبک...
حالا تو "نمی ازیم" نه
تویه کاغذ ساده
بایه خودکار....
دبیر ادبیاتمون میگفتن:
اگه واقعا دعا از ته دل آدم باشه
والبته به صلاحش
تمام کائنات دست به دست هم میدن
تا اجابت شه
منم میگم
تمام کائنات رو خدا آفریده
این خداست که دعامونو اجابت میکنه
شاید به وسیله ی کائنات...
موفق باشید...
سلام