یا شریک القرآن

"حسینی باشیم نه هیئتی"

  

« وَ اقرَءُوا مَا تَیَسَّرَ مِنَ القُرآن »

هر چه از قرآن میسر شد، بخوانید.

 

 

در زیارت نامه ی شریف امام حسین ^{علیه السلام} می خوانیم:

 

" السَّلَامُ عَلَیکَ یَا شَرِیکَ القُرآن "

 

یکی از دلایلی که امام حسین (ع) از لشگریان یزیدی خواست شب عاشورا را به او مهلت دهند، تلاوت قرآن بود!

که حتی روایت شده، حضرت با تلاوت خود در آن شب، سی نفر از سپاهیان عمر سعد ^{علیه العنه} را که صوت ایشان را می شنیدند در شمار یاران شهادت جوی خود در آوردند.

 

پ.ن: امام حسین (ع) در دل شب و هنگام روز به قرآن می پرداختند، تا جایی که سر مبارک ایشان نیز روی نی سوره ی کهف را قرائت می نمود.

که این یعنی:

" سر از تن جدا می شود ولی از قرآن جدا نمی شود! "

پس یکی از لوازم حسینی بودن...

در خَم و چمِ غدیرِ خُم

واقع آن است که از منظرِ پژوهش‌های تاریخی، تا آنجا که دست من رسیده است، خیلی سخت بتوان مدعای شیعه را در خصوص واقعه غدیر خم پذیرفت. تاکید کنم که مقصود آن روایت مشهور است که پیامبر اسلام، در سال دهم هجری، در راه بازگشت از سفرِ حجّی که بعدها به حجة الوداع مشهور شد، در غدیر خم، در میان اجتماع عظیمی از مردم، علی بن ابیطالب را جانشین و خلیفه مسلمین پس از خویش خواند. پیشتر بیاورم که مقصود من در اینجا نه بحثی دینی و مذهبی، که بیان حاصل جمع جستجویی تاریخی‌ست. اما چرا...

 

نمی‌توان پذیرفت که پیامبر اسلام، با آن نفوذ و قبول فوق‌العاده، که هر سخن او حدیث و هر حکم او قانون و هر فعل او سنت شد، در بین جمعیتی که تعداد آنها را صد هزار نفر و حتی بیشتر آورده‌اند، امام را جانشین خود بخواند، همه بشنوند، همه مسلمانان حاضر در غدیر با وی بیعت کنند، کوچک و بزرگ به او تبریک بگویند، هر یک به شهر خود بروند اما بعد از آن واقعه آب از آب تکان نخورد و گویی هرگز چنین چیزی رخ نداده است.

فاصله حجة الوداع تا وفات پیامبر تنها دو ماه و چند روز است (18 ذی الحجه تا 12 ربیع الاول و یا به قول شیعه 28 صفر که حتی دو هفته کمتر است). ناباورانه می‌نماید که حکم و نفوذ کلام پیامبر به سه ماه هم حتی نرسیده باشد (جز حلقه کوچکی از بنی‌هاشم که جانشینی را شایسته علی بن ابیطالب می‌دانستند).

براستی باور کردنی نیست که انصار به این سادگی حکم پیامبر را زیرپا بگذارند، آنهم در جایی که بین خود اینهمه اختلاف داشتند.

 

 

به رنگ خدا شویم!

منادی ندا داد...

طُوبَی لِلذَّاکِرِینَ طُوبَی...!

"خوشا به حال آنهایی که اهل ذکر حق هستند، خوشا به حال آنهایی که اهل اطاعت از حق هستد..."

فرشته داعی بود که از جانب خدای تعالی گفت:

أنَا جَلیسُ مَن جالسَنی وَ مُطیعُ مَن اَطاعَنی وَ غافِرُ مَنِ اسْتَغْفَرَنی

"کسی که با من بنشیند،من با او می نشینم."

- من همنشین کسی هستم که با من همنشین شود...

"من اطاعت می کنم از کسی که از من پیروی کند!"

- این ماه آن زمانی است که اگر یاد مرا در قلبت زنده کنی و از من اطاعت کنی، آن وقت هر چه بخواهی،من از تو اطاعت می کنم و هر چه بخواهی به تو می دهم!

- یعنی از دریچه ی رجبی شدن، می شود حوائجی را که خداوند حاضر و مایل است به ما بدهد...

الشّهرُ شَهری

وَالْعبدُ عبْدی

وَالرَّحمَةُ رَحْمَتی

فَمَن دَعانی فی هَذاَ الشَّهر اَجِبْتُهُ

"هر کس مرا در این ماه بخواند اجابتش می کنم و جوابش را می دهم."

وَ مَن سَأَلَنی اَعطَیتُهُ وَمَن اسْتَهْدانی هَدَیتُهُ

"ای بنده من! اگر از من چیزی بخواهی به تو می دهم؛ و اگر از من طلب هدایت و راه جویی کنی، تو را هدایت می کنم، راه و چاه را به تو نشان می دهم."

- بله! خداوند حرف یاد ما دادند که ما در این ماه از خدا بخواهیم که: خدایا ما را هدایت کن...

وَجعَلْتُ هَذَاالشَّهرَ حَبْلاً بَینی وَ بَینَ عِبادی فَمَنِ اعْتَصَمَ بِهِ وَصَلَ إِلَیَّ.

"این ماه را چون یک ریسمان قرار دادم بین خود و بندگانم؛ کسی که به ریسمان ماه رجب چنگ بزند به من وصل می شود."

- پس ماه رجب به عنوان یک شرایط استثنایی است تا انسان از آن استفاده کند و بالا رود، مثل یک طناب که یک سر آن در دست خدا است و یک سر آن را رها کرده تا ما بگیریم و بالا رویم، با اعمال و آداب مخصوص این ماه می توان سرِ طناب را برای بالا رفتن گرفت.

..............

پ.ن 1: برای عملیاتی کردن أعمال این ماه مبارک، برنامه زیر را برای استفاده ی دوستان قرار دادم.(دانلود کنید و استفاده کنید!) إن شاء الله که مفید حال واقع شود...

              

پ. ن 2: لینک دانلود کتاب "ماه رجب؛ ماه یگانه شدن با خدا" اثر استاد اصغر طاهر زاده...(این هم برای استفاده دوستان که إن شاء الله دعا کنن ما را هم...!)

برای دانلود کتاب روی عکس کلیک کنید...

آیا زنان ناقص العقل هستند؟!

بررسی جایگاه زن در اندیشه امام علی^{علیه السلام} و آنچه در نهج البلاغه و سایر متون تاریخی و حدیثی دیگر آمده، آهنگی ملامتگر و تنقیص کننده دارد. که این امر زمینه های گفتگو های فراوان و داوری های متناقض را پیش آورده است.

مثلا در خطبه 80 نهج البلاغه آمده که حضرت چنین خطابه خواندند:

"ای مردم! ایمان زنان ناتمام است، خرد ایشان ناتمام است...."

حال در این باره توجیه ها و سخنان متفاوتی از عالمان و متفکران عرضه شده است.

مادر آفتاب...

ایام شهادت أم الشهداء، صدیقه کبری، فاطمه زهراء ^{سلام الله علیها} تسلیت...

++ 1: در این پُست قرار است گوشه هایی از زندگانی حضرت زهراء ^{سلام الله علیها}، از تولد تا شهادت را بیان گردد؛ و سعی بر این است که این مطلب در هر دو روز یکبـار، به روز گردد. (حال اگر مشکلی پیش اومد و این به روز رسانی به تأخیر افتاد حلال بفرمایید!)

++ 2: جدیدترین مطلب را در صفحه نخست، و مطالب پیشینش را در ادامه ی مطلب مطالعه فرمایید.

(مطالب برگرفته از مجموعه کتاب های چهارده خورشید و یک آفتاب می باشد.)

. . . . . . . . .

ــهفدهــ:

فاطمه نشسته بود بالای سر پدرش. لحظه های آخر عمر رسول خدا بود.

حرف هایی بین پدر و دختر رد و بدل شد. فاطمه گریه کرد، بعد خندید.

پرسیدند: "چه شد؟"

گفت: "پدرم به من خبر داد، جبرئیل هر سال یک بار قرآن را بر من نازل می کرد امسال اما دو بار. مرگ من نزدیک است. دخترم با تقوا باش و صبر کن. من با شنیدن این حرف گریه کردم. بعد گفت: فاطمه جان! هیچ زنی در مقام و منزلت مثل تو نیست، پس صبر کن و بدان تو اولین کس از خاندانم هستی که به من ملحق می شود. با شنیدن این حرف خندیدم."

. . . . . . . . .

ــهجدهــ:

بدون جنگ زمین فدک رسید به مسلمان ها، آیه آمذ:

"از آنچه خدا به تو بخشیده؛ حق خویشانت را بده."

پیامبر زمین را بخشید به دخترش.

ابوبکر را که خلیفه کردند، فدک را گرفت.

فاطمه رفت پیش او. گفت: "چرا چیزی را که پدرم به من بخشیده از من گرفتید!؟"

ابوبکر جواب داد: "اگر مالکی شاهد بیاور."

علی و ام ایمن شهادت دادند.

خلیفه نامه نوشت: "فدک مال فاطمه است"

عمر آمد، نامه را که دید، داد زد: "این زمین غنیمت مسلمان هاست، در ثانی علی از این ماجرا سود می برد، شهادتش قبول نیست، ام ایمن هم زن است، شهادت یک زن کافی نیست."

عمر نامه را به زور گرفت، پاره کرد

بعد هم کاری کرد که فاطمه تا آخر عمر حاضر نشد حتی نگاهش کند...

. . . . . . . . .

 

چگونه امام زمان خود را یاری کنیم؟

چگونه امام زمان خود را یاری کنیم؟

مگر امام هم کمک نیاز دارد؟ اصلا مگر امام هم کاری دارد!؟

دیده اید که!؟ غالبا رسم بر این است که مثلا گفته شود: یا علی مدد!

یعنی یا علی مدد بده! او به ما مدد دهد نه ما به او.

حال سوال این است: مگر ما هم می توانیم مدد بدهیم؟ آن هم به امام!

متحیر می مانیم...!

هویت شناسی وهابیت!

نفهمی که شاخ و دم ندارد!

خود کارش را از جیبش در آورده بود و انداخته بود روی خاک بقیع...

به استهزاء گفته بود: شما که می گوئید از این ها کاری بر می آید و زنده اند...

خب! یا الله بگید این خودکار را به من بدهند!

یک محب زیرک اهل بیت از وسط جمعیت درآمد و بلافاصله خودکاری از جیبش درآورده بود و انداخته بود روی زمین و گفته بود:

خب شما که می گوئید توسل شرک است و فقط خدا، خب یا الله پس به خدا بگو:

اون خودکار را به ما پس بدهد!

"فبُهِتَ الذی کَفَر" _{(258/ بقره)}

این منطق سست وهابیت و فهم ناقص از شفاعت و توسل و زیارت است...

 

 .............

بعضی ها واقعا مرض دارند!

ایراد گرفته بود که چرا بر روی خاک سجده می کنید؟

او هم کم نیاورده بود؛ سوال کرده بود:

علی ما یصح السجود؟ (سجده بر چه چیز درست است؟)

جواب داد: علی کل شیء (بر همه چیز)

شیعه: حتی النجاسه؟

وهابی: نعم! حتی النجاسه!

شیعه: حتی التراب؟! (حتی خاک؟)

وهابی: حتی تراب!

شیعه: هذا تراب! (خب این هم خاک است!)

پ.ن 1: همیشه در روضه ها و سخنرانی ها شنیده ایم که وقتی می خواهند غربت امام حسن ^{علیه السلام} را برایمان بگویند، از نداشتن گنبد و بارگاه مصیبت می خوانند، در حالی که یکی از مهم ترین دلایل غربت امام حسن ^{علیه السلام}، غربت سیاسی ایشان است، نمی دانم چه شده که از غربت سیاسی ایشان کمتر سخن می گویند و می گوییم و بیشتر به غربت معماری ایشان می پردازیم.

پ.ن 2: حدیثی نوش جان کنید:

عن ابی الحسن عن بن الحسن عن ابی احسن عن الحسن ^{علیه السلام}:

"إنَّ أحسن الحُسنِ الخلق الحسن"

به درستی که بهترین زیبایی ها، اخلاق زیباست!

اربعین آمد...

این روزها پاها آماده می‌شوند تاول بزنند!

چشم‌ها مهیا می‌شوند بارانی شوند!

سینه‌ها به شور می‌آیند تا بی‌تاب شوند!

...........

ضریح را نبوس!

ضریح را بنوش! بگذار گوشت و پوست و خونت از حسین بروید

هم چنان که خود حسین هم از انگشتان پیامبر می نوشید و ارتزاق میکرد

و بنابر نقل روایت، گوشت و پوست و خونش را از پیامبر ص

وام گرفت و شد «حسین منی و انا من حسینی»

تو هم می خواهی از حسین باشی...؟

 

 ...........

یک ورق آهن، حالا تو بگو نقره یا طلا یا اصلا هر چیز قیمتی...

آن قدر نمی ارزید که همه عالم آن را این طور ببوسند!

چه آبرویی می دهد معیت با امام

«اللهم اجعلنی عندک وجیها بالحسین»

...........

پ.ن 1: فکر میکنم پنج سالی میشه که دوست دارم جزء زائران اربعین ارباب باشم؛ اما...

با این حال، شکرِ خدا می کنم؛ می گویم چه خوب است که جای کسانی نیستم که اربعین کربلا را دیده اند و امسال نمی توانند به کربلا بروند. همین!

خدا قسمت و روزیه هممون بکنه ان شاء الله.

پ.ن 2: کربلا منتظر ماست بیا تا برویم.. بیا تا برویم..

با کاروان

آن مرد ایستاد!

           رو به همراهان کرد!

  

           و

چنین گفت:

"اما بعد... می بینید که کار دنیا به کجا کشیده است! جهان تغییر یافته، منکَر روی کرده است و معروف چهره پوشانده و از آن جز ته مانده ی ظرفی، خُرده ی نانی و یا چراگاهی کم مایه باقی نمانده است.

زنهار!

آیا نمی بینید حق را که بدان عمل نمی شود و باطل را که از آن نهی نمی گردد تا مؤمن به لقای خدا مشتاق شود؟ پس اگر چنین است، من در مرگ جز سعادت نمی بینم و در زندگی با ظالمان جز ملالت. مردم، بندگان حلقه به گوش دنیا هستند و دین جز بر زبانشان نیست؛ آن را تا آنجا پاس می دارند که معایش ایشان از قِبَلِ آن می رسد، اگرنه، چون به بلا امتحان شوند، چه کم هستند دین داران."¹

آن مرد؛ حسین فرزند علی امیر مؤمنان بود.

آن همراهان نیز، اهل وی بودند.

---

_{1. موسوعة کلمات الامام الحسین ع}

پ.ن 1: بسی جای تأمل دارد این جمله؛ "لِیَرغَبَ المُؤمِنُ فی لِقَاءِ رَبِّه" (تا مؤمن به لقای خدا مشتاق شود!). آیا به این معنی است که این روزگار بر مراد فرومایگان و ابلهان می چرخد؟

پ.ن 2: مراقب لیلة القدر های زندگی مان باشیم؛ که عمر بن سعد نیز نخست مایل نبود که امر میان او و امام حسین ^{علیه السلام} به پیکار کشد. اما چه کنیم که هر کسی را لیلة القدری است که در آن ناچار به انتخاب می باشد. و به راستی که آن انتخاب چه دشوار است.

متولیان فرهنگی بخوانند...! (1)

الف: یک برنامه ریزی خود سازی:

همۀ آنهایی که فکر می‌کنند دغدغۀ  فرهنگ و کار فرهنگی دارند، ولی فرهنگ‌سازی فردی خود را از یاد برده‌اند و همه ی ما؛ همۀ جوانان؛ مخصوصا امثال خودمان که فکر می‌کنیم از دماغ فیل افتاده‌ایم...

حال ما برای شروع این فرهنگ‌سازی به فهرستی نیاز داریم که بعضی از نمونه‌های این فهرست را به‌صورت هفتگی، ماهانه یا دست‌کم سه ماه یکبار برای خود مرور کنیم و وضعیت کلی خود را بسنجیم. یکی از آسیب‌های ما این است که بسیاری از امور را می‌پذیریم و به راحتی از کنار آن می‌گذریم، مانند خداوند؛ زیرا اولین کم لطفی را در حق خداوند انجام می‌دهیم؛ یعنی ازآنجاکه خداوند را قبول داریم، او را توجیهی برای انجام هر کاری قرار می‌دهیم و دیگر اینکه ما از خود هیچ‌گاه نمی‌پرسیم: آیا در درون خودمان به خداوند و شناخت او وظیفه‌ای داریم یا نه؟

..........

در یک کلام هر کس برای خودش باید  فهرستی داشته باشد و باید در این فهرست هم بدیهی‌ترین امور اعتقادی افراد موجود باشد و هم اموری که فکر می‌کنند برایشان مهم است، اگر  هر از چند گاهی به آن مراجعه کنند، خواهند دید که راجع به  شناخت بسیاری از مسائل مهم و بدیهی در زندگی هیچ وقتی اختصاص نمی‌دهند.

با این فهرست به صورت کاربردی ما می‌توانیم شبانه روز را تنظیم کنیم، با اموری که ثمره آن آینده زندگی ما را بسیار روشن و بی نظیر خواهد کرد.

عزیزترین بندگان

 

گفت خدایا:

عزیز ترین بندگانت چه کسانی هستند؟

فرمود: آنان که می توانند تلافی کنند

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

اما به خاطر من، می بخشند....

...........................

پ.ن 1: دو صفت را خدا دوست دارد، و دو صفت را دشمن دارد. دو صفتی را که خدا دوست دارد بخشش است و گذشت و دو صفتی را که خدا دشمن دارد، بد خویی و بخل است.

 

پ. ن 2: خداوند زیباست و زیبایی را دوست دارد، بخشنده است و بخشندگی را دوست دارد، پاکیزه است و پاکیزگی را دوست دارد...

 

 

................

 

نهج الفصاحه؛ پیامبر اکرم ^{صلی الله علیه و آله}

 

بهترین ها

بهترین ها از منظر امام علی ^{علیه السلام}

راستگویی بهترین‏ قربتهاست، یعنى بهترین‏ امورى که باعث قرب و منزلت نزد خداى عزّ و جلّ شود.

 

 

توکّل بر خدا بهترین‏ ستونى است، بناى هر چه بر آن گذاشته شود خراب و منهدم نگردد.

 

 

در گذشتن از گناه و تقصیر مردم بهترین‏ احسان است و افضل افراد آن.

 

 

بهترین‏ گفتار قولى است که راست و درست باشد.

بهترین‏ خداوندى خداوندى نفس است یعنى این که کسى مالک نفس خود باشد و مسلّط بر آن، و باز دارد او را از نافرمانى و عصیان.